Dichtbij-mijn-bed-show
Nog niet eerder in mijn leven heeft de politiek mij zo bezig gehouden als rond de Tweede kamer verkiezingen dit jaar. Voorheen was het een ver-van-mijn-bed-show waar ik in mijn dagelijks leven niet zoveel mee te maken had.
Hysterie
De afgelopen jaren voel ik mij steeds meer betrokken bij de wereld om mij heen. Dit wordt naast het hysterische mediacircus rond de campagnes (waaraan ik mij niet heb weten te onttrekken) onder andere aangewakkerd door het schoolvak diversiteit. Interculturele samenwerking wordt onder de aandacht gebracht, wat mooi aansluit op de actualiteiten.
Het houd niet op, niet vanzelf
Ik heb mij mee laten slepen en volgde de eindeloze stroom aan talkshows en krantenartikelen. Zoiets lijkt verslavend te werken. Deze week kwamen weer vele ongezellige berichten langs. Onder andere over een aanslag in Londen, over mishandelde varkens in België en over enge uitspraken van Erdogan.
‘Wat een linkse kankerzooi’
Zoveel mensen, zoveel (ongenuanceerde, uitgesproken) meningen. Het viel mij afgelopen week op hoe snel ‘gesprekken’ in de comments op Facebook en Youtube uit de hand lopen. Er zijn een hoop boze mensen. In een goede bui zijn deze reacties zo absurd dat het lachwekkend is en dus een entertainment-waarde heeft. Maar voornamelijk vind ik het treurig, omdat ik bang ben dat de vele scheldpartijen een ontwikkeling weergeven van grote ontevredenheid en hardheid in onze samenleving? De ‘asociale media’ als uitlaatklep. Moeten deze haatdragende mensen niet even opgevoed worden?
Fake news
Voornamelijk onderwerp van ‘gesprek’ is het thema dat ik in mijn vorige blog ook al noemde: integratie.
Ik lees veel agressieve kritiek, zowel op voor- als tegenstanders van de PVV. ‘links’ en ‘rechts’ worden als een soort scheldwoorden gebruikt en weggezet. Links wordt geassocieerd met hypocrisie en niet objectief. Stemmingmakerij, dus per definitie onbetrouwbaar. Rechts met egoïsme, hebberigheid en ongelijkheid. Ook meneer Trump heeft het regelmatig over ‘fake news.’ Ik geloof best dat veel journalisten tegenwoordig geen objectieve en kritische verslaggevers van de werkelijkheid meer zijn. Iedereen heeft zo zijn belangen. Bestaat er zoiets als DE werkelijkheid? En zo ja, waar vind je die? Ook zit ik natuurlijk in mijn eigen algoritmische Facebook-bubbel: Zaken die mij zouden kunnen interesseren, worden onder andere via Facebook onder de aandacht gebracht op basis van mijn likes. Zo krijg ik dus vooral dingen te zien die in mijn straatje passen en mij bevestigen in mijn wereldbeeld. Die dus totaal anders kan zijn dan die van veel andere mensen.
Onze tradities
Ik lees gemopper over dat Wilders zo weinig (positieve) aandacht krijgt in de ‘linkse’ media.
Ik heb juist het idee dat er veel te veel focus ligt op de denkbeelden van Wilders en dat door zijn invloed het debat wordt gedomineerd door de identiteits-kwestie. Partijen als de VVD en het CDA zijn steeds meer in de richting van de populistische PVV gekomen wat betreft nationalisme en een zeer streng immigratiebeleid.
Er wordt een podium geboden aan mensen die racistische uitspraken doen en het lijkt steeds normaler of geaccepteerder te worden. Dit vind ik een verontrustende ontwikkeling. Mensen moeten toch niet worden uitgesloten, maar juist meer worden betrokken? Er wordt gehamerd op ONZE Joods-Christelijke culturele achtergrond en de waarde van tradities. Ik vind dat cultuur iets is dat altijd in ontwikkeling is. En dat iets doen ‘omdat we dat altijd zo hebben gedaan’ geen valide argument is. Bepaalde tradities zijn op een gegeven moment aan vernieuwing toe (zoals zwarte piet).
Ik denk dat het gezond is om extreme standpunten zeer kritisch te benaderen.
Ik denk dat veel mensen vanuit ontevredenheid en angst, behoefte hebben zich af te zetten en vijandelijker worden naar elkaar.
Oorsprong van de politiek.
De tegenstelling links en rechts is niet meer zoals deze oorspronkelijk was. Ik las dat in vroeger tijden aan de linkerkant van de zaal in het parlementsgebouw de politici zaten met kritiek op de staat, gericht op verandering en aan de rechterkant de conservatieven die de invloed van de overheid graag wilde laten zoals het was. De definitie van links en rechts is inmiddels erg veranderd. Is het dus niet tijd om dit bij te stellen en niet de partijen en hun aanhangers lijnrecht tegenover elkaar te zetten?
Ieder voor zich
Ik denk ook dat onze samenleving is doorgeslagen in individualisme en kapitalisme, waardoor veel mensen alleen bezig zijn met het redden van hun eigen hachje. Omdat zij bang zijn om te moeten inleveren. Ik vind het belangrijk dat er een sociaal en humaan beleid wordt gevoerd.
Snap jij het?
Van mensen wordt verwacht dat zij een stem uitbrengen op de partij die hen vertegenwoordigt. Maar hoe kunnen mensen zonder verstand van zaken een weloverwogen keuze maken en de gevolgen van die keuze overzien? Maxim Hartman noemde politici gestoord, omdat eigenlijk niemand alle krachten die van invloed zijn, kan overzien. Als iemand de illusie heeft dat hij dit wel kan, is hij rijp voor het gesticht, want die persoon heeft duidelijk last van waandenkbeelden. Toch zou je denken dat er met een groep intelligente mensen wel iets bereikt kan worden op dit gebied? Ook aan de geloofwaardigheid en de motieven van veel politici wordt steeds meer getwijfeld. De optredens van lijsttrekkers de afgelopen tijd zijn verwarrend en lijken een groot bevreemdend toneelstuk.
Verbale diarree
PVV stemmers zijn zeer verongelijkt over het feit dat de PVV ondanks zijn 1,3 miljoen stemmers niet mee kan regeren. Dit is geen democratie.
Ik vind het eerlijk gezegd wel een geruststellend idee, omdat ik moreel verontwaardigd was over de uitspraken en standpunten van Wilders. Alles wat hij zegt, gaat zeer tegen mijn principes en belangrijkste waarden in. Hij hamert op de vrijheid van meningsuiting, maar misbruikt dit recht (vind ik) door mensen onder te braken met verbale diarree. Ook gaan zijn voorstellen in tegen afspraken die zijn gemaakt over mensenrechten. Hij sluit bevolkingsgroepen uit, waardoor het voor welwillende moslims en Marokkanen alleen maar moeilijker wordt om mee te draaien in de samenleving.
Onderdrukking
Ik denk ook dat alles dat onderdrukt wordt, harder terugkomt. Dit kun je ervaren met onderdrukte emoties die tot uitbarsting komen als een skippybal die je onder water probeert te drukken. Mannen die weer echt man willen zijn, als vrouwenemancipatie doorslaat in extremistisch feminisme. En moslims die des te gepassioneerder raken over hun religie wanneer zij niet worden geaccepteerd. Het blijft een lastige kwestie, omdat veel mensen tegen problemen aanlopen, die niet ontkent mogen worden. Maar generaliseren helpt niet.
Ik denk dat het waarderen van diversiteit nodig is en er zo vroeg mogelijk aandacht aan besteed moet worden. (op de basisschool en hulp voor ouders met jonge kinderen).
Uit elkaar gaan
Niet alle conflicten zijn op te lossen. Ik heb dit zelf ervaren. Ik vraag me soms wel af waarom mensen of landen niet gewoon uit elkaar gaan als het niet klikt. In plaats van elkaar te vermoorden of het leven zuur te maken. Nu ga ik even uit elkaar met alle mensen op internet die elkaar voor rotte vis uitmaken.
Pluralistische benadering
Een pluralistische benadering lijkt mij mooi en nastrevenswaardig wat betreft het omgaan met diversiteit.
Dit stuk uit mijn studieboek gaat over diversiteitsbeleid binnen organisaties, maar is denk ik ook toepasbaar in politiek opzicht.
Blom, H. (2008). Interculturele samenwerking in organisaties. Bussum, Nederland.
‘Pluralisme
Het pluralisme huldigt de opvatting dat iedere mens uniek is. Mensen maken deel uit van verschillende groepen die verschillende waardesystemen aanhangen.
Het pluralisme verbindt twee belangrijke waarden met elkaar, namelijk verscheidenheid en gelijkwaardigheid. Het gaat erom met verschillen om te gaan en zo een win-win-situatie te creëren. Ieder individu schept zijn eigen identiteit vanuit de verschillende groepen waarvan hij deel uitmaakt. Dit betekent dat je op zoek moet gaan naar middelen om die verschillende identiteiten met elkaar te verenigen. Mensen zitten immers niet in een bepaald hokje. De pluralistische visie gaat ervan uit dat mensen van elkaar leren als ze verschillende culturele achtergronden met zich meebrengen. Ze moeten het met elkaar eens worden over een gezamenlijke aanpak.
Er is een bottomline.
De ondergrens voor verscheidenheid ligt in het gelijkheidsbeginsel: gelijke rechten voor iedereen.
Verscheidenheid moet werkbaar blijven. Niet in alle gevallen kan rekening gehouden worden met diversiteit aan wensen, behoeften en verlangens. Binnen organisaties mag verscheidenheid bijvoorbeeld niet ten koste gaan van de professionaliteit. Een organisatie dient in staat te zijn doelen na te streven (effectiviteit) en wel op een handige manier (efficiëntie).
Het gaat erom de posities van conflictpartijen als het ware te ontleden om tot een gemeenschappelijke oplossing te komen.
Met een goede communicatie kan een oplossing gevonden worden. Een mogelijke werkwijze is het werken met een prioriteitenlijst. Dit is een lijst met concrete gesprekspunten die voor de partijen van belang zijn. Cruciaal is dat het gaat om concrete wensen van beide partijen. Onderbouwd met argumenten.
De pluralistische positie biedt mogelijkheden. Daar moet je wel wat voor doen.
Wanneer de bereidheid aanwezig is om gezamenlijk tot een oplossing te komen ben je al een stuk op weg.’
