Een Duitstalige film uit 2013
Naar de bestseller van Charlotte Roche.
Regisseur: David Wnendt 

Een hele poos geleden heb ik  een van de smerigste boeken ooit gelezen. Het verhaal zorgt voor walging, maar ook voor fascinatie, dus ik ben benieuwd naar de verfilming 

De film heb ik samen met Liset gekeken, die bijna een teiltje nodig had bij sommige scenes omdat de walging fysiek tot uiting kwam in een zich omdraaiende maag.
Ook ik sloeg af en toe een kreet van walging uit.

Het verhaal:
Een jonge meid genaamd Helen  en dochter van gescheiden ouders, heeft een afkeer ontwikkeld voor persoonlijke hygiëne doordat zij vroeger is getraumatiseerd door haar moeder met smetvrees (en nog een hele hoop andere stoornissen, zo blijkt later). Helen lijkt geen remmingen te kennen en experimenteert er lustig op los, vooral op het gebied van seksualiteit. Zij heeft een fascinatie voor alles wat smerig is: Openbare toiletten, gebruikte tampons en de eindeloze rijkdom van haar vagina-flora en andere lichaamssappen.
Op een dag belandt zij in het ziekenhuis door een ongelukje tijdens het scheren van haar anus.
Haar ziekenhuisopname probeert zij zo lang mogelijk te rekken in een verwoedde poging haar ouders weer bij elkaar te brengen. Ook ontmoet zij een zeer leuke verpleger.

Beoordeling:

Ik vond het best een aardige film. Hij krijgt van mij 4 van de 5 sterren.
Hij begint meteen goed, met een scene uit het boek die ik niet snel zal vergeten en in de film zeker niet mocht ontbreken: In een openbaar Toilet smeert Helen haar vagina over het hele oppervlak van de smerige toiletbril. De camera zoomt in op een pisvlek, vanuit de belevingswereld van Helen, waar een hele wereld aan organismen achter schuil blijkt te gaan. Dit is heel artistiek in beeld gebracht.
Ook zit er een moraal in het verhaal.
De meningen over vochtige streken zijn verdeeld. Sommigen vinden het geweldig, anderen vinden het afschuwelijk. Zoals met meer dingen, zit ik er midden tussenin, omdat ik tot vermoeiens toe alles genuanceerd wil bekijken. Het verhaal is bedoeld als een aanklacht tegen de maatschappelijke norm van klinische persoonlijke hygiëne, waarbij vooral vrouwen allemaal een geurloos en smetteloos schoon en glad spleetje moeten hebben. Helen is een vrijgevochten vrouw die lekker doet waar ze zelf zin in heeft en zich van niemand wat aantrekt. ‘you go, girl!’
Aan de andere kant is Helen een getraumatiseerd en kwetsbaar meisje dat juist in de greep is van haar obsessie en daardoor niet zo vrij en gelukkig is als het soms lijkt. Actrice Carla Juri, brengt Helen heel charmant en charismatisch in beeld. Ze doet me een beetje denken aan een hele smerige Amelie.  Ook omdat je een kijkje krijgt in haar achtergrond, kreeg ik wel sympathie voor haar.
Ondanks de provocerende en shockerende smerigheid en de serieuze ondertoon, is het vooral een vrolijke film met humor. De beelden zijn sfeervol, kleurrijk en artistiek.
Wat ik opvallend vond, was dat er volgens mij echte stijve piemels te zien zijn. Ook dit werd weer heel kunstzinnig in beeld gebracht.  In Amerikaanse films zie je dit  meestal niet.

een klein minpuntje: Af en toe had er van mij wat meer tempo in mogen zitten.

De Trailer: