Ik spreek met Jania over hoe zij de afgelopen 2 jaar Coronacrisis heeft beleefd en hoe zij om gaat met alle veranderingen en onzekerheden.
Hoe waren de afgelopen 2 jaar voor jou?
Mijn leven is eigenlijk gewoon doorgegaan. Natuurlijk spelen er actualiteiten die impact hebben op mijn leven, maar voor mij persoonlijk viel het gelukkig reuze mee. Er waren geen veranderingen waar ik erg onder geleden heb. Ik ben me heel erg bewust geworden van het feit dat ik voorzien ben in al mijn basisbehoeften en daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb bizar veel geluk gehad en alles kwam voor mij precies op het juiste moment de afgelopen 2 jaar. Ik had tijdens de eerste lockdown een horeca-baan die ik zat was. Ik hoefde toen niet te werken en ik kreeg wel gewoon doorbetaald; ideaal! 😃
De wereld werd even een halt toegeroepen en dat gaf mij ook een goed excuus om lekker thuis te blijven. Voorheen had ik nog wel eens last van fomo (fear of missing out).
In de zomer van 2020 heb ik nog even in de horeca gewerkt en daarna kon ik starten met een nieuwe baan in het onderwijs waar ik op dat moment fysiek heen kon gaan. Ik vond het fijn dat ik mijn collega’s en studenten face-to-face kon ontmoeten en dat ik niet alles digitaal hoefde te doen. Uiteindelijk bleek ik toch niet helemaal op mijn plek te zitten op die werkplek.
De volgende strenge lockdown kwam me eigenlijk ook weer heel goed uit, want ik was best wel overprikkeld. Ik ben nu met een baan in de ggz begonnen en kan dus ook weer gewoon fysiek aanwezig zijn. Dat vind ik heel fijn, want ik zou er echt niet goed van worden om elke dag thuis te werken achter de computer. Ik merk aan de mensen om mij heen die wel thuiswerken dat het voor hen echt een feestje is als ze ergens heen mogen en dat ze er ook weer een beetje aan moesten wennen. Ik heb zelf gelukkig veel interactie en gezelligheid om me heen.
Ik ben me er heel erg van bewust dat mijn wereldbeeld is gebaseerd op mijn positie in de wereld; ik ben erg geprivilegieerd en dat stemt met wel nederig.
Wat heb je gemerkt van de impact van de crisis?
Wat ik vooral moeilijk vind is de polarisatie die erdoor ontstaat. In het begin kreeg ik een heel unheimisch gevoel. Alles kwam tot stilstand en ondanks dat ik wel geloof in de ernst van de situatie, kwam wel de gedachte in me op: alles kan nu ineens wel en alles moet wijken, terwijl voor andere belangen een dergelijke inspanning niet mogelijk is. Het gaf me in eerste instantie ook wel hoop op positieve verandering, maar ik heb ook gemerkt dat alles weer een beetje doormoddert zoals het was. Toen ik weer uit eten kon na een hele tijd, keek ik er heel erg naar uit; het was wel echt iets feestelijks en ik geniet daar met volle teugen van, maar ik mistte het ook weer niet zó erg. Ik mistte vooral het zorgeloze, maar dat is eigenlijk een illusie en geromantiseerd idee van hoe het vroeger was.
ik ben me nu nog meer bewust van het feit dat de bronnen op aarde niet onuitputtelijk zijn, hoe alles met elkaar verbonden is in onze geglobaliseerde samenleving en hoe wij in de westerse wereld op veel te grote voet leven.
Wat ik uitdagend vind is dat het hele gebeuren veel zaken op scherp heeft gezet; het roept veel vragen op. Wat is kennis en wat is waarheid en wie en wat kun je vertrouwen? Het is veel wat er allemaal op ons afkomt.
Hoe gaan mensen in je omgeving hiermee om?
Zowel van het virus zelf als van de maatrelgelen zie ik de consequenties. Ik zie dat mensen die zich niet hebben laten vaccineren buitengesloten worden en daarmee hebben geworsteld. Ik zag veel strijd en verzet, maar ik zie ook dat veel van hen die fase nu achter zich laten en hun eigen weg vinden om hun leven te leven. Dat vind ik wel dapper.
De broer van een vriendin is ziek geweest tijdens de eerste golf en dat heeft er bij hem behoorlijk ingehakt. Nog steeds kan hij geen kwartier achter elkaar bewegen.
Een vriendin van mij heeft long covid en moest daardoor minder gaan werken. Ze had net een nieuwe baan en had veel moeite met het thuiswerken. Zij is overspannen geraakt.
Ik ken ook iemand met een langeafstand relatie die heel lang haar partner niet kon zien.
Ik zie veel angst en isolatie. Veel activiteiten konden niet doorgaan en ik heb het idee dat veel mensen daardoor meer in hun schulp zijn gekropen.
De partner van een vriendin was kok en werkte daarnaast in de muziek. Beide werkzaamheden vielen weg. Hij heeft zich snel kunnen aanpassen en is in de zorg gaan werken. Maar die flexibiliteit is misschien niet voor iedereen haalbaar.
Aan de ene kant heb je mensen die heel angstig zijn om ziek te worden, dood te gaan of anderen te besmetten. Aan de andere kant zijn er mensen angstig voor de vaccins en voor verlies van vrijheid. Sommige mensen slaan misschien een beetje door in niet goed doordachte complottheorieën. Maar ik begrijp wel dat er wantrouwen ontstaat wanneer maatregelen niet wetenschappelijk worden onderbouwd en er weinig openheid wordt gegeven over de overwegingen.
Heb jij je laten vaccineren en wat waren daarbij je afwegingen?
Ja. Ik was niet echt bang om ziek te worden en had niet het idee dat het noodzakelijk was om mezelf te beschermen. Ik had allereerst een pragmatisch motief; Ik had kaartjes voor een festival waar het nodig zou zijn en ik voorzag dat het ook op andere plekken nodig zou zijn. Daarnaast zie ik het ook wel als oplossing om uit de crisis te komen. Ik denk dat het wel helpt om besmettingen te voorkomen en om te voorkomen dat mensen ernstig ziek worden. Persoonlijk zie ik weinig bezwaren tegen de vaccinatie. Ik ben niet bang om er ziek van te worden.
Staan mensen in je omgeving er hetzelfde in als jij?
Ik kom in mijn omgeving mensen tegen met hele diverse standpunten. Ik merk dat ik de neiging heb me een beetje aan te passen aan mijn gesprekspartner. Ik tast een beetje af wat ik wel en niet kan zeggen, omdat het soms heel gevoelig ligt en mensen heel fel kunnen reageren. Zelf sta ik er vrij genuanceerd in. Ik wil wel gewoon eerlijk kunnen zijn, zeker tegenover mensen die dicht bij me staan. Een vriendin van mij is manager in een winkel en die klaagt over klanten die geen 1,5 meter afstand houden. Zelf ben ik daar helemaal niet zo mee bezig. Zij spreekt zich negatief uit over ‘wappies’. Ik ga daar niet op in en wil zelf ook niet in een kamp worden geplaatst. Ik vind het lastig als mensen erg stellig zijn en hun mening als de waarheid zien. Je kunt een goed gesprek met elkaar hebben als je beiden openstaat voor kritische vragen.
Toen ik net met mijn nieuwe baan was begonnen zag ik een aanmeldformulier voor de prik op de balie liggen. Toen dacht ik: ik moet nu echt een keuze gaan maken. Ik heb toen eerlijk gezegd dat ik nog twijfelde en daar werd gelukkig heel goed op gereageerd. Op het werk is iedereen heel open en wordt ieders keuze gerespecteerd.
Met mijn moeder heb ik wel wat pittige discussies gehad, maar we respecteren nu elkaars mening en gaan het onderwerp een beetje uit de weg.
Ben jij veranderd de afgelopen 2 jaar?
Er was wel meer ruimte voor introspectie. Voorheen had ik het idee dat als ik De Groene Amsterdammer las dat ik dan sociaal betrokken was. Ik wil graag mijn bijdrage leveren aan een betere wereld door om te kijken naar mijn medemens. Dat doe ik ook wel in mijn werk als begeleider en door hierin mee te denken over het beleid. Verder had ik het idee dat ik meer tijd zou hebben om mijn to do-lijst uit te voeren, maar dat gebeurde eigenlijk niet. Mijn leven gaat ook weer gewoon door zoals altijd.
Wat zijn jouw ideeën over wat er gebeurt in het kader van zingeving? Gebeurt dit alles met een reden of is het toeval?
Ik geloof niet dat alles met een reden gebeurt, maar je moet het een reden geven. Alles wat er nu gebeurt bevat wel lessen over hoe we met de wereld en onze omgeving moeten omgaan.
Mijn levensbeschouwing zou ik omschrijven als humanistisch. Op de website van het humanistisch verbond staan bijvoorbeeld artikelen over hoe je deze tijd zinvol kunt invullen. Ook gaat het over filosofische thema’s als vrijheid, gezondheid en rechtvaardigheid. Ik ben zelf ook erg geïnteresseerd in die hele aardse vragen over hoe je een goed leven kunt leiden.
Het is een unieke tijd in de geschiedenis waar we nu in leven.
Hoe kijk jij aan tegen de toekomst?
Er zullen vast meer pandemieën komen. Wat ik wel heel deprimerend vind, is dat de oorzaak van de pandemie niet kan worden achterhaald, waardoor het moeilijk kan worden voorkomen in de toekomst. Er zijn verschillende theorieën, maar China geeft geen inzicht in belangrijke documenten.
Ik sta best wel positief in het leven, maar ik merk dat ik het toch lastig vind, zo’n vraag over de toekomst. Ik geloof wel dat liefde alles overwint. We moet het samen doen en blijven openstaan voor elkaar. Je mag kritisch zijn naar beide kanten, maar het is ook belangrijk elkaar te steunen.
Zelf heb ik in mijn leven ervaren dat ik nu terug kan kijken op dingen als zijnde onbenulligheden, waar die eerst onoverkomelijk leken. Ik denk dat mensen over het algemeen heel weerbaar zijn en de samenleving heel weerbaar is. Hoewel ik dat direct wil nuanceren. Ik wil niet mensen hun leed bagatelliseren. Ik weet ook niet wat de impact op de wereld precies is, hoe we er nu en over een paar jaar voorstaan. Maar ik vind het belangrijk om altijd vertrouwen te blijven hebben. Uiteindelijk komen we er bovenop. Ik zou zeggen: hou vol, jongens!